تاثیر آموزش برنامه فرزندپروری بر تعامل اجتماعی کودکان آهسته گام

میرزایی تبار, فرزانه; ارجمندنیا, علی اکبر; افروز, غلامعلی

تاثیر آموزش برنامه فرزندپروری بر تعامل اجتماعی کودکان آهسته گام

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

¹ گروه روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران؛

² نویسنده مسئول، دانشیار گروه روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران؛ Email:arjmandnia@ut.ac.ir

³ استاد ممتاز گروه روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه تهران، تهران، ایران،

چکیده

مقدمه: توجه به آموزش و پرورش کودکان آهسته گام، گسترش اطلاعات و آگاهی و افزایش احساس مسئولیت والدین نسبت به این کودکان از جمله مهمترین راه های افزایش تعامل اجتماعی آنان است. پژوهش حاضر به ‌منظور بررسی تاثیر آموزش برنامه فرزندپروری بر تعامل اجتماعی کودکان آهسته گام در شهر تهران انجام شد.
روش پژوهش: پژوهش حاضر، یک مطالعه شبه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و گروه گواه بود. نمونه پژوهش 34 نفر از مادران کودکان آهسته گام در دامنه سنی 6 تا 8 سال در سال تحصیلی 98-1397 بود که به شیوه نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شدند و با انتساب تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. گروه آزمایش در 12 جلسه آموزش برنامه فرزندپروری (هفته‌ای 2 جلسه؛ هر جلسه 60 دقیقه‌) شرکت کردند در حالی ‌که به گروه گواه این آموزش ارائه نشد. ابزار استفاده‌ شده در این پژوهش پرسشنامه تعامل اجتماعی دادخواه و همکاران (1998) بود. داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تک‌متغیری و توسط نرم‌افزار SPSS نسخه 23 تحلیل شد.
یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس تک متغییری نشان داد که آموزش برنامه فرزندپروری اثر مثبت و معناداری بر تعامل اجتماعی کودکان آهسته گام داشت (001/0P<).
نتیجه‌گیری: برنامه فرزندپروری به بهزیستی فردی و تجربه‌های عاطفی شخصی وابسته است و بر فرایندهای شناختی و همچنین روابط اجتماعی تاثیر می‌گذارد؛ بنابراین، به نظر می‌رسد که آموزش این برنامه‌ نقش مهمی در تعامل اجتماعی کودکان آهسته گام ایفا می‌کند.

کلیدواژه‌ها

تعامل اجتماعی" فرزندپروری" کودکان آهسته گام

20.1001.1.23223065.1399.10.3.3.3

عنوان مقاله [English]

The Investigate of the Effect of Parenting Program Training on Social Interaction slow-moving children

نویسندگان [English]

Farzaneh Mirzaietabar ¹
Aliakbar Arjmandnia ²
Gholamali Afrooz ³

¹ Department of Psychology and Education of Exceptional Children, Science and Research Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran

² Corresponding Author, Associate Professor, Department of Psychology and Exceptional Child Education, Faculty of Psychology and Educational Sciences, University of Tehran, Tehran, Iran; Email:arjmandnia@ut.ac.ir

³ Distinguished Professor, Department of Exceptional Child Psychology, Faculty of Psychology and Educational Sciences, University of Tehran, Tehran, Iran,

چکیده [English]

Introduction: Paying attention to the education of slow-moving children, expanding information and awareness, and increasing parents' sense of responsibility towards these children are among the most important ways to increase their social interaction. The present study was conducted to investigate the effect of parenting program education on social interaction of slow-moving children in Tehran.
Methods: The present study was a quasi-experimental study with pretest, posttest and control group design. The research sample was 34 mothers of slow-moving children in the age range of 6 to 8 years in the academic year 1397-98 who were selected by simple random sampling and randomly assigned to the experimental and control groups. The experimental group participated in 12 sessions of parenting program training (2 sessions per week; each session lasted 60 minutes) while the control group was not provided with this training. The instrument used in this study was the social interaction questionnaire of Dadkhah et al. (1998). Data were analyzed using univariate analysis of covariance and SPSS software version 23.
Results: The results showed that parenting program training had a significant and positive effect on the social interaction of children with intellectual disability (P<0.001).
Conclusion: The parenting program is related to subjective well-being and individual’s affective experiences, and that it influences cognitive processes as well as social relationships. Therefore, at seems that training of this program important role play in social interaction of children with intellectual disability.

کلیدواژه‌ها [English]